~ özgeçmiş denemeleri #3.

ben melih. doksanbir'de ankara'da doğmadan hemen önce, doğacağımın bilgisi polis telsizlerinden anons edilmiş. doksansekiz'de aşık olduğum sarı saçlı kız, nisa, herkese biraz mesafeliydi. ama çok güzeldi. kısık gözlerle bakar, yaşını hep bir yaş küçük söylerdi. en iyi arkadaşım batuhan hayatı boyunca hiç portakal yememişti. ama portakaldan nefret ederdi. ikibinbeş senesine dair hatırladığım tek şey, ölümle ilk defa tanışmış olduğum. yanaklarını okşayıp yüzündeki kırışıklıklarda parmaklarımı gezdirirken yüz haritasını ezberlediğim o büyük kadını allah elimden o sene aldı. allah'a bu yüzden çok kızmıştım. yeni yeni geçiyor kızgınlığım. geriye yalnızca biraz kırgınlık kalıyor. sonuçta allah affeder. ben niye etmeyeyim ki. ilk defa bir kızı öptüğümde onaltı yaşımı bitirmeme birbuçuk ay kalmıştı. ikibinyedi. o yıllarda zaman daha yavaş geçiyordu ve herkes biraz daha kendi gibiydi. yirmili yaşlarımın ilk yarısında çok aşık oldum. hayvan besledim, isim verdim eşyaya.

sonra bir noktada, okuduğum tüm kitaplar ve şiirler beni terk etti. geriye yalnızca birkaç şarkı kaldı. hayal kırıklıklarım kadar, hatalarım da var tabi. kapıları yumruklayışlar, kaçırılan trenler, kırmızı tuborglar, gaz bombaları ve sokak kavgaları.

ben melih. yalnızlığımdan yalnızlığım yalnız.