~ ankaragücüme gidiyor böyle yaşamak.
- melihyonet
- Nov 19, 2012
- 1 min read
ankaragücü tesislerinin hemen önünde indi dolmuştan. bir sigara yaktı. ankara'ya karın o kadar da yakışmadığını öğrendiğinde 22 yaşından gün alıyordu. her nefeste değilse de, her yangında yaklaşıyordu. bir şeye. sigarası bitti. yalnızlığa mı, cehenneme. merdivenlerden alt kata inerken tuvaletten yayılan toplumcu gerçekçi kokuyu içine çekti. her seferinde bu oluyordu. gar sağ tarafta mı sol tarafta mı, bir türlü bilemiyordu. maltepe pazarı'nda yavaş yavaş yürüdü. asker malzemeleri satan dükkanların camlarını, vitrin değil çünkü onlar, ve camların önüne dizilmiş ürünleri tek tek inceledi. vicdani redci olmaktan, sırf buradan asker alışverişi yapabilmek için vazgeçebileceğini düşündü. işkenceyle bir ilgisi yoktu. kalın çoraplar. boyuna asmalık militarist desenli cüzdanlar. cep radyoları. hepsi ilgi çekici şeyler. işkenceden korkmuyordu, ama onu dövseler annesi çok üzülürdü. annesinin üzülmesini hiç istemezdi.
"vicdanınızı sikeyim" diye düşündü. küfretmezdi, sadece düşünürdü. yürüdü.
Recent Posts
See Allne hisse ne fikre benzer meçhul ve nizamsız düşüncelerin birisinden diğerine atlayarak şişhane'ye kadar yürüdü. içleri boşalmış, sahici...
ben az konuşup çok yorulan birisiyim. ismim mehmet melih. yirmi dokuz yaşındayım. en sevdiğim çizgifilm snoopy. sığ derinliklere ve...
ben melih. doksanbir'de ankara'da doğmadan hemen önce, doğacağımın bilgisi polis telsizlerinden anons edilmiş. doksansekiz'de aşık...
Comments