~ ankaragücüme gidiyor böyle yaşamak.

ankaragücü tesislerinin hemen önünde indi dolmuştan. bir sigara yaktı. ankara'ya karın o kadar da yakışmadığını öğrendiğinde 22 yaşından gün alıyordu. her nefeste değilse de, her yangında yaklaşıyordu. bir şeye. sigarası bitti. yalnızlığa mı, cehenneme. merdivenlerden alt kata inerken tuvaletten yayılan toplumcu gerçekçi kokuyu içine çekti. her seferinde bu oluyordu. gar sağ tarafta mı sol tarafta mı, bir türlü bilemiyordu. maltepe pazarı'nda yavaş yavaş yürüdü. asker malzemeleri satan dükkanların camlarını, vitrin değil çünkü onlar, ve camların önüne dizilmiş ürünleri tek tek inceledi. vicdani redci olmaktan, sırf buradan asker alışverişi yapabilmek için vazgeçebileceğini düşündü. işkenceyle bir ilgisi yoktu. kalın çoraplar. boyuna asmalık militarist desenli cüzdanlar. cep radyoları. hepsi ilgi çekici şeyler. işkenceden korkmuyordu, ama onu dövseler annesi çok üzülürdü. annesinin üzülmesini hiç istemezdi.

"vicdanınızı sikeyim" diye düşündü. küfretmezdi, sadece düşünürdü. yürüdü.